Czy w razie śmierci właściciela wynajmowanego mieszkania grozi mi eksmisja?

Przejście obowiązków majątkowych drogą spadku

Zgodnie z art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego (dalej „K.c.”), prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób, a to z uwagi na brzmienie § 2 tej regulacji, zgodnie z którym nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami.

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz (art. 659 § 1 K.c.).

Najem nie wygasa wskutek śmierci wynajmującego lub najemcy, lecz podlega on dziedziczeniu (por. wyrok SN z 16 maja 1996 r., III CZP 46/96). W miejsce zmarłego pojawiają się jego spadkobiercy przejmujący obowiązki wynikające ze stosunku najmu.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności (dalej „ustawa”) obywatel polski przebywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany zameldować się w miejscu pobytu stałego lub czasowego najpóźniej w 30 dniu, licząc od dnia przybycia do tego miejsca. Natomiast art. 25 ust. 1 stanowi, że pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania. Art. 31 ust. 1 i 2 wskazanej ustawy daje organowi meldunkowemu podstawę do zbadania zachodzących wątpliwości dotyczących spełnienia w dacie zameldowania przesłanek meldunkowych.

Miejsce pobytu stałego i zamieszkania

Można mieć jedno miejsce pobytu stałego i jedno miejsce zamieszkania (art. 27 ust. 2 ustawy).

Należy zaznaczyć, że po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2002 r., sygn. akt K 20/01 (publ. OTK-A 2002/3/34) ukształtował się pogląd, że zameldowanie osoby pod danym adresem ma odzwierciedlać rzeczywisty stan rzeczy w tym zakresie. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że ewidencja ludności służy zbieraniu informacji w zakresie danych o miejscu zamieszkania i pobytu osób, a więc rejestracji stanu faktycznego, a nie prawnego.

Ewidencja ludności nie jest formą kontroli nad legalnością zamieszkania i pobytu oraz nie przesądza o jakichkolwiek uprawnieniach do lokalu. Instytucja zameldowania ma wyłącznie charakter rejestracyjny.

Stosownie do art. 31 ust. 1 ustawy, jeżeli dane zgłoszone do zameldowania lub wymeldowania budzą wątpliwości o zameldowaniu lub wymeldowaniu orzeka organ gminy w drodze decyzji administracyjnej.

Wątpliwości, co do stałego lub czasowego charakteru pobytu osoby pod deklarowanym adresem rozstrzyga organ gminy w drodze decyzji administracyjnej (art. 31 ust. 2 ustawy).

Przepis art. 25 ust. 1 ustawy stanowi, że pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania.

W doktrynie jednolicie wskazuje się, że powyższa definicja zakłada istnienie dwóch elementów, a mianowicie:

– faktu zamieszkiwania w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem (element zewnętrzny),

– zamiaru stałego tam przebywania (element wewnętrzny).

W przypadku najmu na czas nieokreślony, melduje się Pani na czas nieokreślony. W przypadku najmu na czas określony, melduje się Pani tymczasowo. Zgoda właściciela nie jest konieczna.

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.